اشعار

سـفـیـر مـملکـت دلبـرم مرا بکُـشید            به جای دلبـر مه پیکـرم مرا بکُشید

به جرم غیرت اگر قطعه قطعه ام بکنید            به جان بلای جهان می خرم مرا بکُشید

یزید حکـم قـتـالـم نوشته مرگش باد            فـدای مکـتـب پیـغـمـبرم مرا بکُشید

من و شکستن پیمان عاشقی، هیهات            به خـانـدان عـلی نوکرم مرا بکُشید

در این محاربه مسلم کجا و مرگ کجا            که پیش مرگ علی اصغرم مرا بکُشید

شما که تیغ به کشتار عاشقان بستید            کنون من از همه عاشق ترم مرا بکُشید

حسین فاطمه تحسین کند مـرامم را            اگر به نـیـزه ببـیند سرم مرا بکُشید

خوشم که سیف بنی هاشمم لقب دادند            که داده شیر شرف مادرم مرا بکُشید

مقام قدس ابوالفضل برتر است از من            غـبـار مقـدم آن سـرورم مرا بکُشید

به من گریسته قـبل از ولادتم طاها            چو مرغ سوی جنان می پرم مرا بکُشید

غـریـب شـهـر بــلا قـاصـد تـولّایـم            جدا کـنید سر از پیکـرم مرا بکُشید

منافـقان که به دل کینـۀ عـلی دارید            من آن غـلام درِ حـیدرم مرا بکُشید

قسم به دوست مرا خوفی از شهادت نیست            کجاست مرگ دهد ساغرم مرا بکُشید

عطش بریده امانم ولی نخوردم آب            چرا که مشتری کـوثـرم مرا بکُشید

عـلی الصّباح امامم به کـوفه می آید            به زیر پای همان رهبرم مرا بکُشید

گرچه من خود نسب از حضرت مولا دارم            بـخــدا عــشـق بـه ذرّیــۀ زهــرا دارم

من غـلام حـسـنـم، خـادم دربارِ حسین            آبـرویـی اگـرم هـسـت، از آنـجـا دارم

سرِ سودا زده ام نذر عـلی اکبر اوست            جـان نـاقـابـل خـود، هـدیه به آقـا دارم

امرِ آقـام حسین است سـفـیـرش بـاشم            من مـطـیـعِ ولی ام، حـکــمِ تــولا دارم

بین این قوم مُذَبذَب که به دنیا غـرقـند            حـکــمِ گـردآوریِ بـیـعـتِ آنـهــا دارم

مشگلی نیست، فقط کاش خدا رحم کند            ترس از غـربت مولا؛ نه ز اعدا دارم

نـامه دادند حسین! هجـده هـزار آمادند            امـتـی گـفـت بـیـا، از تـو تـمـنّــا دارم

بـاغـهـامـان هـمـه آمادۀ بـرداشت شده            کوفه می گفت تو را، شوق تماشا دارم

نیم روزی همه از بیعت خود برگشتند            چند روزیست که دلشورۀ این را دارم

نـامـه دادم که بیا کـوفـه، و امّا برگرد            جـان شش ماهه میا کوفه، تقاضا دارم

یا میـا کـوفـه و یا زیـنـب تو بـرگـردد            کوفه دشمن تر از اینهاست که افشا دارم

بر سرِ دار، از این خـنجرشان حـیرانم            بـوسه از دور بر آن حـنجر والا دارم

جان مسلم دگر انگشتری از دست درآر            بسکه دلواپسی از غارت و یغـما دارم

زیـور آلات زنان را ز حـرم دور کنید            خوف اوضاع پس از کشتنِ سقّـا دارم

تا نـبـیـنم سر تو بر سر دروازۀ شهـر            لحـظـۀ آخـر خـود دست دعـا را دارم

یارب این قافله را خود به سلامت برسان            که من از این همه غم، شرم، ز طاها دارم

اول شب بـود امـا تـرس فـردا داشتـند            دست و پا گم کرده بودند و تماشا داشتند

اقتدای این جماعت بر امامی دیگر است            طول دادم سجده چون، قصد فُرادا داشتند

بی جهت بار اضافه با خودت اینجا میار            نامه هایی را که صدها مهر و امضا داشتند

مردمانی که به آنی خویش را منکر شوند            مانده ام ما را! چرا بر آمدن وا داشتند

اول صبحی رجزهای حماسی شان بلند            اول مغرب چو زنها خوف فردا داشتند

دست دشمن داده یکسر این شیوخ بی وفا            لشکری را که به نام دوست برپا داشتند

این علی نشناس های کوفه را بشناس، آه            مردمی را که به گردن خون مولا داشتند

بد، هوایی غنیمت های جنگی گشته اند            از همان اول، بـدلها نقشه گویا داشتند

ای پـیـشـتـاز خـیـل شـهـیـدان کــربـلا            ای کـوفـه با قـیـام تـو مـیـدان کـربـلا

عـطـر تو مـی‌وزد به بـیـابـان کـربـلا            دوم شـهـیـد در ره سـلـطـان کـربــلا!

ای بـاغـبـان پـنـج گـل پـرپـر حـسـیـن

در شهـر کوفه یـاور بـی‌یـاور حسین!

مـصباح پٌر فـروغ هـدایت تویی تویی            دریای لطف و جود و عنایت تویی تویی

آن کز حسین کرد حـمایت تویی تویی            تـنهـاتـرین شهـیـد ولایت تـویی تـویی

در مکتب حسین که خود رهبر تو بود

اول سری که گشت بریـده، سر تو بود

از کودکی «حسین‌حسین»ات شعار بود            بر شـانـۀ عـقـیـل، دلت پـیـش یـار بود

اسرار عـاشقی به رخـت آشـکـار بود            قلبت به شوق دادن جان، بی‌قرار بود

جـانـم فـدات باد که پـیـش از ولادتـت

داده خـبـر، رسـول خـدا از شهـادتـت

دشمن ز چارسو به سویت بست راه، تنگ            از خون به ماه عارضت آخر زدند رنگ

وز چنگ گرگ‌ها بدنت گشت چنگ‌چنگ            از بام بر سرت عوض لاله ریخت سنگ

جاری چو خون پاک تو در جام آب شد

آب از شـرارۀ لب خشـکـت کبـاب شد

گفتی به «آب‌آب» چه می‌خواهی از لبم؟            آتـش بـگــیــر از عـطـش آتـش تــبــم

من یـاد کـام تـشـنـۀ عـبـاس و زیـنـبـم            گریان به آل فاطمه هر روز و هر شبم

پیش از قیام کرب‌وبـلا تشنه جان دهم

تا بـر امـام خـویش تـأسّی نـشان دهـم

در مـاتـم تـو آل پـیــمـبـر گـریـسـتـنـد            چشم بتـول و احمد و حـیـدر گریستـند

عباس و عون و قاسم و اکبر گریستند            در موج خون دو بسمل بی‌سر گریستند

در هـر دلی به یاد تو فـریـاد و آه بود

حـتی حسیـن، یـاد تو در قـتـلـگـاه بود

بر دخـتر تو چون خـبـر قـتل تو رسید            اشک از دو دیده ریخت و آه از جگر کشید

آن داغ‌ دیـده قـصـۀ قـتـل تو را شنـیـد            دیگـر سـر بـریـده مـیـان طـبـق نـدیـد

هرچنـد ریخت خون دل از دیدۀ ترش

زینب گرفت در بر خود همچو مادرش

ای جـان عـاشـقـان شهـادت فـدای تـو            از مـا سـلام بر سـر از تـن جـدای تو

کـوفـه نـکـرد گریه اگر در عـزای تو            اشک حسیـن ریخت به دامن برای تو

«میثم» گـریست بـر بـدن پاره‌پاره‌ات

در قلب اوست زخم فزون از شماره‌ات

جان بر کف بازار توأم یوسف زهرا            دلـبـاخـتـه دار تـوأم یـوسـف زهـرا
سوگند به خونی که برون از دهنم ریخت            من تـشنـه دیـدار توأم یوسف زهرا

هر سو بکشانند به هر کوچه تنم را            در سـایـۀ دیـوار توأم یوسف زهرا
با آنکه به عشقـت پـدر پنج شهـیـدم            بی مـایه خـریدار توأم یوسف زهرا
تنها نه همین لحظه که در کوفه غریبم            یک عمر گرفتار توأم یوسف زهرا
بـگـذار لـب تـشـنـه ببـرّند سـرم را            زیرا که خریدار توأم یوسف زهرا
از کثرت پیکان به بدن رسته دو بالم            من جعـفر طیـار توأم یوسف زهرا
دستم ز قـفـا بسته سرم نیز شکـسته            من جای عـلمدار توأم یوسف زهرا
فریاد ز هر زخم تنم خـیزد و گویم            من یاور بی یـار توأم یـوسف زهرا
من "میـثم" دلبـاخـتـه‌ام گر بـپـذیری            خـاک ره زوّار توأم یـوسف زهـرا

دیده به تیغ دوخـتم، تا مگر از دعـای تو           تو نگه افکنی و من، سر فکنم به پای تو
مرگ بود سـعـادتـم که لحـظـۀ شهـادتـم           سایه فکـنـده بر سـرم، قـامت دلربای تو

گه بدنم به عشق تو، کوچه به کوچه می‌رود           گـاه سـر بـریـده‌ام گـریـه کـنـد برای تو
روی کـبود دخـترم، هدیه به نـازدانه‌ات           جان دو ماه پاره‌ام، هردو شود فدای تو
ای نفست روان من، کوفه میا به جان من           ورنه به نوک نی رود، رأسِ ز تن جدای تو
چنگ زنند گرگ ها، بر تن پاره پاره‌ات           شسته ز خون سر شود، روی خدا، نمای تو
ای که همه وجود من درغم توست نی نوا           بوده به گوشم از ازل قصۀ کـربلای تو
کاش به دشت کربلا بودم و کشته می‌شدم           با شهدای نی نـوا، در صف نی نـوای تو
روز ازل شنـیده‌ام، می‌نگـرد دو دیـده‌ام           پنجـۀ قـهـر قـاتل و طرّۀ مشک سای تو
آنچه که می‌کنم نظر، خورده گره به یکدگر           سـوز درون میـثم و زمـزمـۀ عـزای تو

کیستم من؟ خونِ خونِ حضرت ربّ جلیلم           دومـین قـربـانـی ثـارالله از نسل خـلـیـلم
آل عصمت را فـدایی آل هاشم را سلیلم           دست بسته، تشنه لب، در یاری قرآن، قتیلم

در به در، در کوچه‌های کوفه، عالم را دلیلم
من خروشـان، شیر ثـارالله، فرزند عقـیلم
پهـندشت کـربـلای کـوفه، میدان قـیـامـم           کوفه باشد، هم زمین کربلا، هم شهر شامم
می‌رسد بوی وصال از سنگ دشمن، بر مشامم           بی‌امامم آب گردد آتش سـوزان به کـامم
با امامم تشنگی خوشتر ز آب سلـسبـیـلم
من خروشـان، شیر ثـارالله، فرزند عقـیلم
پای تا فـرقم، حسینی، فرق تا پایم خدایی           پنج فـرزندم بُوَد در یـاری قـرآن، فـدایی
روی خـونـیـنـم، شده آیـیـنـۀ ایزد نمایی           عضوْعضوم، می‌کنند از یکدگر، میل جدایی
خون به رخ، زیب جمالم زخم‌ها بر نی جمیلم
من خروشـان، شیر ثـارالله، فرزند عقـیلم
کوچه‌ها دریای دشمن بود و من تنهای تنها           سنگ بود و آتش و شمشیر و تیغ و تیر اعدا
خستگی بود و عطش بود و دو چشم از اشک دریا           بودم از روز ولادت، عاشق فرزند زهرا
هم غریبم، هم اسیرم، هم شهیدم، هم قتیلم
من خروشـان، شیر ثـارالله، فرزند عقـیلم
سیل اشک از دیده و خون بود، جاری از دهانم           مدح مـولایم، حسین ابن‌عـلی ورد زبـانم
ریخت قلب زاده مـرجـانه، از تـیغ بیانم           گرچه بیرون رفت زیر تیغ از تن مرغ جانم
عزتی از خود نشان دادم، که شد دشمن ذلیلم
من خروشـان، شیر ثـارالله، فرزند عقـیلم
کوفیان بندند اگر در کوفه بر پا ریسمانم           یا رود بـازار قصّابان؛ تن بهتر ز جـانم
این مصیبت‌ها بوَد، مُهـر کلاس امتحـانم           فـاطمه امشب کند، در بـاغ جنّت میهمانم
لحظه لحظه می‌رسد بر گوش، بانگ الرحیلم 
من خروشـان، شیر ثارالله، فرزند عقیلم
خاک کوچه، سجده‌گاه و بام کوفه، قتلگاهم           کشتنم گـشته ثواب و مهر ثـارالله گـناهم
همچو ماه نو، تماشایی شده روی چو ماهم           مانده بر رأس حسین و محمل زینب، نگاهم
اشکْریزان، در غم آن عصمت رب جلیلم
من خروشـان، شیر ثـارالله، فرزند عقـیلم
بـام کـوفـه نه، بود آغـوش ثـارالله، جایم           می‌زند، در زیر خنجر، یوسف زهرا صدایم
خلق را، با دست‌های بسته‌ام، مشکل‌گشایم           خـاک پـای میـثـم تـمار مـولایـش، نـمایم
صدچو میثم گر شود در عرصه محشر، دخیلم
من خروشـان، شیر ثارالله، فرزند عقیلم

ای بـه شـهـیـدان خــدا پـیـشـتـاز            سیـنـه به شمـشـیـر بلا کرده باز
مـسـلـم اسـلامـی و اســلام نـاب            کـوفـه شـب تـیـره و تـو آفـتــاب

پـیـش قـدم از شـهــدای حـسـیـن            کرده سر و جان به فـدای حسین
حــائـر تـو بـر هـمـه دارالامــان            زائــر قـــبــر تــو امـــام زمــان
بـاب کـرم، بـاب نـجــات هــمــه            خــانـه بـه دوش پــسـر فـاطـمـه
هم علی و فـاطـمه را نور عـیـن            هـم پــدر پـنـج شـهــیــد حـسـیـن
پـیـش تـر از لــیــلـۀ مـیــلاد تـو            اشـک فـشـان بـوده نـبـی یـاد تو
گـفت ز ایـثـار و سر افـرازی‌ات            بـر پـسـر فـاطـمـه جـانـبـازی‌ات
مـظـهـر صبـر عـلـوی، صبر تو            کـوفـه شـرف یـافـتـه از قـبـر تو
عاشق حق، دل به تو بازد، به تو            یوسف زهـرا به تو نـازد، به تو
کـوفـۀ تـو قـطـعـه ای از کـربـلا            تـشـنـه ولی تـشـنـۀ صـهـبـای لا
جــدّ تــو یــار نـــبــی از ابــتــدا            عــمّ گــرامــی تــو شــیــر خــدا
نـور دو قــرص قــمـر فـاطــمـه            پـسـر عــمـوی پـســر فــاطــمـه
همچو ابوالفضل رخت دلـفـروز            مثل علی: عابد شب، شیـر روز
مـرغ سـحـر مـحـو نـمـاز شبـت            نـام حـسـیـن بن عـلـی بـر لـبـت
نــوبـت تــو از شـهــدا پـیـش تـر            غـربـت تو از هـمگـان بـیـش تر
شب مـه رویـت قـمـر کـوچـه‌هـا            در دل شـب رهـگـذر کـوچـه‌هـا
مـرغ دلـت پــر زده بــر دارهــا            روی تــو بــر دامــن دیــوارهــا
خـسته ز دست خود و بـیگـانه‌ها            بـسـتـه به روی تـو در خـانـه‌هـا
کوفه چه بی عار و چه بی درد بود            پـیـر زنـی بـیـن هـمـه مـرد بـود
ای هـمـه قـربـان دو قـربـانی‌ات            دو طــفـــل آزادۀ زنــــدانـــی‌ات
جز تو که ای جان جهان تن دهد            دو طفل خود به دست دشمن دهد؟
ای رخت از خون جبین گشته رنگ            ریخته بر فـرق تو بـاران سنگ
حـیف که در دشمـنی‌ات تاخـتـند            بـی خـردان قـدر تو نـشنـاخـتـنـد
حیف که شد غرقه به خون، پیکرت            گشت جدا با لب عطشان، سرت
حیف که در دل شررت ریخـتند            حـیف که آتش به سرت ریخـتـند
غـربـت تـو در مــلاء عــام بـود            خـون تـو جـاری ز لب بـام بـود
از لـب بــام آن بــدن نــازنــیــن            گـشت سـرازیـر به روی زمیـن
طــوعـه کـنــار بــدن پــاک تــو            اشک فشان بر تن صد چاک تو
فـاطمه بر زخـم تـنت گریه کرد            بر دو گـل یـاسمنـت گـریـه کرد
ای بـدنـت قــرص مــه آسـمــان            بـستـه به پـای تو عـدو ریـسمان
رفـتـه به هـر سـو بـدن پـاک تو            کوچه به کوچه، تن صد چاک تو
رشـتـۀ پـیـمـان همه بـگـسیخـتـند            جــسـم تـو بـر قـنـاره آویـخـتـنـد
داغ تـو داغ دل یک عـالـم است            تـربـت تو در بـغـل "میثم" است

ز بام کوفه می‌کنم تو را نظاره یا حسین!           تو هم مرا نظاره کن به یک اشاره یا حسین!
سرو به خون نشسته‌ام، زائر دست بسته‌ام           سلام می‌فـرستمت از لب پاره یا حسین!

لحظه به لحظه دم به دم، مرگ دوباره دیده‌ام           بس که رسیده بر تنم، زخم دوباره یا حسین!
میان خـنـدۀ عـدو بـهـر تو گـریه می‌کنم           بلکه به اشک دیده‌ام کنی نظاره یا حسین!
تیر به چلۀ کمان، کـمان به دست حرمله           میا به کوفه رحم کن به شیرخواره یا حسین!
پرده کـنار رفته و می‌نگـرم به دخـترت           نه کفـش مانده بهر او، نه گوشواره یا حسین!
هـدیـۀ حـاجـیـان بود به مسـلـخ ولا یکی           مرا بود در این منا دو ماه پاره یا حسین!
به آسمان دیده‌ام، نظاره کن که دم به دم           در آفـتاب ریخـتم بر تو ستاره یا حسین!
نگه به مکه دوختم چو شمع بر تو سوختم           درون سینه‌ام شده نفس شراره یا حسین!
کرم کن و به یک نظر به نظم میثمت نگر           که کرده سوز او اثر به سنگ خاره یا حسین!

مـیـان كـوچـه‌هـا مـرد غــریـبـی            بـه لـب دارد نــوای یـا حـبـیـبـی

به لب ذكر و به دیـده اشك دارد            بـه دیـوار غـریـبـی سـر گــذارد

دلـش پُـر از هـیـاهـوی غـریـبـی            غـمـش كرده سیه روی غـریـبی

تـك و تـنـهـا مـیـان شـهـر كـوفه            زده غـربت به قـلب او شـكـوفـه

بگوید با دل پُر خـون و پُـر درد            حـسـیـن فـاطـمـه برگـرد برگرد

در این كوفه نشانی از وفا نیست            كسی اینجا طـرفـدار شما نیـست

كسی اینجا سـراغـت را نگـیـرد            مـگـر مـسـلـم بـرای تـو بـمـیـرد

مـیـان كــوچـه‌هـا تـنـهـای تـنـهـا            پـریــشـانـم بـرایـت یـابـن زهـرا

میا كوفه كه اینجا شهر كینه است            تمام كوچه‌هایش چون مدینه است

مـیـان خــانــه‌هـا راهــم نــدادنـد            جــواب نـــالــه و آهــم نــدادنــد

همه مهمان نوازی شان به سنگ است            تمام كوچه‌هایش تار و تنگ است

میا كـوفـه كه پُـر از خـصم باشد            در ایـنجـا سر بـریـدن رسم باشد

میا كوفه كه شهری بی فروغ است            دكان نیزه سازی شان شلوغ است

سفـیـرت را نمی‌خـواهـند برگرد            مـرا بـنـگـر اسـیـر بـنـد بـرگـرد

لـبـم خـونـی و دنـدانـم شـكـسـتـه            دو دستم را عدو در كوچه بسته

شـده پـاره ز نـیــزه جــامــۀ مـن            ز سـر بـرداشـتـنـد عـمـامـۀ مـن

در اینجا هیچكس حامی ما نیست            كسی با تو در اینجا هم نوا نیست

ولـی با ایـنـهـمـه تـنـهائی و غـم            نـیاوردم به ابـرو لحـظـه‌ای خـم

روم بر پای دار خویش سرمست            اگر خشنود می‌گردی تو عشق است

پـریـشـانم پـریـشـان و پـشـیـمان            چرا گـفـتم بیا كـوفه حـسین جان

سالار کـاروان پُـر از یاسمن، حـسین            جمع صفات و خـاتمۀ پنج تن، حـسین

دلدار مصطفی و علی و حسن، حسین            برگرد و سوی کوفه نیا جان من حسین

کـم در مـیـان کـوفـه عــذابـم نـداده‌انـد            بـا کـام تـشـنـه گـشـتـم و آبـم نـداده‌انـد

از بس که بین کـوچه جـوابـم نداده‌اند            دل خوش شدم به یاری یک پیرزن حسین

با تـیغ و نیزه بال و پرم را شکسته‌اند            دندان و کـام شعله ورم را شکـسته‌اند

از پشت بـام فـرق سـرم را شکسته‌اند            نامردی است مسلک شان غالبا حسین

شـام بـلـنـد غـفـلت شان سـر نمی‌شود            چیـزی برایشان زر و زیور نمی‌شود

این جا دلی برای تو مضطر نمی‌شود            برگرد و سر به وادی این ها نزن حسین

دیگـر بـریـدم از دل تـاریک کـوفـیان            از کوچه‌های خاکی و باریک کوفیان

جـان رقـیه‌ات نـشـو نـزدیک کـوفـیان            چون می‌درند از بـدنت پیـرهن حسین

بایـد نـظـر به قـامـت آب آورت کـنـی            فکـری برای تـشنگـی اصغـرت کـنی

قدری نظاره بر جگـر خواهـرت کنی            شاه غریب گشته و دور از وطن حسین

این جا نمک به زخم عـزادار می‌زنند            زن را برای درهـم و دیـنـار می‌زنـند

طـفـل اسـیـر را سـر بـازار می‌زنـنـد            غیرت میان کوفه شده ریشه کن حسین

می‌ترسم این که بین بیابـان رها شوی            بر خاک داغ بادیه عطشان رها شوی

غارت شوی و با تن عریان رها شوی            برگـرد تا رها نـشـوی بی کـفن حسین

ای وای اگر که اسب کسی سرنگون شود            یا از فـراز نـیـزه سـری واژگون شود

گـودال قـتـلـگـاه اگر غـرق خون شود            ضجه زند عقیله که خونین بدن حسین

یا حسیــن ای در افــق ها مـنـجـلــی            ای بـــزرگ قــــوم ای پــور عــلــی

یک تجــلّــی از تو مسلــم بوده است            نــور تو در خویش قــائـم بوده است

آن که پـیــک شــاه شد شــاه است او            آن کــه نـــور راه شــد راه اســت او

کیــش مسلــم کیش اربـاب حق است            در حقـیـقت او به حقــش مطلق است

او که بود از فــرط جلوه بی حجـاب            زخـم خورد از کــوفه مثل بوتــراب

چون به شخص خــویش تنها ماند او            مــرکب بــی مقــصــد خــود راند او

رفت و زد تــکــیــه به دیــوار زنـی            رفــت آمــیــنــی ســراغ ایــمــنــــی

زن چــو آبــش داد راهــش نیــز داد            راه بــر افــغــان و آهــش نــیــز داد

نور شه از خانه چون بیرون نشست            خــصــم آمـد دست آن دلــدار بـسـت

رفت از جــور کســان بر بــام قصر            کــوفیــان را شد تمام آن روز نصــر

ســر بــریـدند از رســول شــاه دیـن            ســر به بام افــتاد و پیکــر بر زمین

سر به سوی شام رفت و تن به خاک            گـفــت با او آسـمــان روحـی فِــداک

هزار شکر، که شد خاک مقدمت، سـر من            مرا، بــرای چنین روز، زاده مــادر من

نمی‌بـرم ز تو دل، گر هــزار بار عــدو            جدا کند گلوی تشنه، ســر ز پیـکــر من

پس از شهادت من، آروزی من این است            که سر نهند به خاکت، دو طفل بی سر من

اگر چه خون ز لبم ریخت، بر تو می‌گریم            که گریه بهـر تو باشد، جهــاد دیگر من

اگر چه یک نفــرم، یک تنه، سپـاه توأم            به یـاری تو شده، بــام کوفه سنــگر من

میان این‌همه دشمن، چنان غــریب شدم            که هانی است و دو کودک، تمام لشکر من

عزیز فــاطمه، فــردا به کــوفه می‌بیـنم            که بر ســر تو کند، گــریه دیــدۀ تر من

در این سفر تو دعا کن، که جای دختر تو            شود کبــود، ز سیلی، عــذار دختـر من

به روز حشر که جز عفو تو پناهی نیست            ببخـش «میثم» آلــوده را به خــاطر من

حضــرت عشق ســرِ دار ســلامی دارم            از لبِ زخــمِ تـرك خورده پیــامی دارم

خیلِ بیعت شكــنان نوكــرِ بی اجر شدند            همه با وعــدۀ یك كیسۀ جو زجــر شدند

چند سالی است در این شهر وفا مُرده نیا            زخم این نیزه پرستان به تنـم خورده نیا

باغِ سبزی كه نوشتند فقط نی زار است            سرِ من راهیِ شام و بدنــم بـر دار است

تا به خــارج شدن از دینِ تو فتــوا دادند            سنگ دل ها همه بر كُـشـتـنِ تو پا دادند

ســردار سر شکـستۀ  دار العـمــاره ام            آیـــد اذان مــغــرب غــم از منــاره ام

با دستهای بسته مگرمی شود چه کرد؟            شــوریــده وار مـنـتـظــر راه چـاره ام

شاید نسیم ؛ حـرف دلم را به او رساند            شــایــد تمــام شد هدف نیــمه کــاره ام

شد دانه های اشکِ غـرورِ جریحه دار           تسبیح یکــصد و دهمیــن استخــاره ام

وقت حسین گـفـتـن من کــوفیــان چرا            با مشت می زنیـد به لبهــای  پــاره ام

عاشق ترین سفیرم و در حیــرتم چـرا           در آســمــان شهــر شما بی ستــاره ام

حرف صریح من به دلی  کارگر نشد            دنبـال یـک ربــاعی  پُــر استـعاره ام

برگرد ای حبیب که کوفه است پر فریب           با یک تَشَر ز خصم گـذارد تو را غریب

اینجا کسی به فکـر تو و زینبِ تو نیست           گیسو شود سپید و محـاسن شود خضیب

دیــروز یکصدا همگــی از تــو دم زدند           امــروز یک ســراغ نـگیــرند از حبیب

راحت ز عهد و بیعت خـود دست می کشند           گفتــارشان عجیب و رفتــارشان عجیب

تکــذیب می کنند عـلــی را به راحـتــی           با واژه هــای نــاب وَ اَلفــاظ دلــفــریب

دعوت به جای سفره به گـودال می کنند          حِس میکنم ز مقتل خود بوی عطر سیب

از روی بــام دارالامــــاره دهــم ســلام           یاد تو یابن فــاطمه از دل بَــرَد شکــیب

گفــتم بیا به کــوفه، میــا کوفه یا حسیـن          کُشته به دِشنه می شوی و تشنه عنقریب

منم مسـلم که اربــابــم حسین است            قــرار قلب بی تــابــم حـسیـن است

خوشم در راه حق عطشان بمیــرم            چه بیم از تشنگی آبــم حسین است

گــروهی سیف آل هــاشمم خــوانـد           گــل اسماء و القــابــم حسیـن است

ســرم در پیش ظالـم خــم نـگــردد            بــلــی اسـتــاد آدابــم حـسیــن است

صفای هر گلی چندین صباح است            گُــل تا حشــر شــادابم حسین است

بیا بر چشـمـم ای خــواب شهــادت            بخوان، لالائی خــوابم حسین است

ندیــدم بـیـنـتــان گــوهــر شنــاسی            به او گویم، دُر نــابـم حـسین است

تو بــاش ای آفتــاب کــوفــه شـاهد            که خورشید جهان تابم حسین است

قسم بر کعــبـه و میــقات و زمــزم            نماز و مُهــر محــرابم حسین است

حسیــن را یــافــتـم در کـشــور دل            در آن کشور خـدا یابم حسین است

پیــامــم بــر عبــیــدالله ایــن اســت            رئیــس کــل احــبــابـم حسین است

بــزن جـــلاد خــائــن گـــردنــم را            به شهر جــذبه جــذابـم حسین است

ز حزب و فــرقه من خیـری ندیدم            قــوام قــوم و احــزابم حسین است

از اعــتبــار حــرمـت گـفـتــارهایـشان            مغــرب شکست بیـعـت بسیــارهایشان

یک پیره زن فـقط به سفیرت پنــاه داد            ماندم چه شد تعارف و اصرارهایشان؟

کوفه مرا ز روی تو شرمنده کرده است            سر می زنم ز غصه به دیــوارهایشان

یک جرعه آب هم به سفیرت نمی دهند            اینجـا همه عــوض شده رفتــارهایشان

محصول باغ ها همه خــرج سپــاه شد            از خـار و سنــگ پر شده انبارهایشان

سکــه شده فــروختن چکــمـه هـایشان            رونـق گــرفــته دکــۀ نجــارهــایـشـان

در حق و باطل عــادتِ تشکیک دارد            با جهــل خــویشاوندی نــزدیک دارد

در فـتـنـه قــومی قـابـل تحریک دارد            مثـل مــدیــنه کــوچــۀ بــاریـک دارد

می خوانمت با چشم های کـم فـروغم

مــن عــابــر آوارۀ شــهــر دروغــــم

در بین این هـا کــاتبــان نــامـه دیــدم            مشتی به ظاهر زاهد و عــلامه دیـدم

سرگــرم برپــا کــردن بـرنـامه دیــدم            غارتگــر انــگــشتر و عمــامه دیــدم

خواهی شنید ازکوچه هایش بوی خون را

روی لبــم "انّــا الیــه راجــعــون" را

یک شهر از وحشت زبانش لال گشته            مردانگــی روی زمیـن پــامــال گشته

دشـمـن بـرای کُـشـتـنـت فـعّـال گـشتـه            کــوفــه مهیّــا بهــر استـقـبـال گـشـتـه

هــر بــاغ را آمــادۀ پــایــیــز کــردند

دندان برای غـنچــه هایت تیــز کردند

این پینه های مانده بر روی جـبین را            حق ناشنـاسان به ظاهــر اهل دین را

بهتر بگـویم گـرگ های در کمیــن را            حق از زمین بردارد این قوم لعین را

اینجــا نمانده هیچ کس پای تو، برگرد

جــانم به قــربـان قـدم هـای تو، برگرد

اینهــا فقط انبــان زر را می شنــاسنـد            بینند اگــر بــاغی تبــر را می شناسند

آتش نشاندن بر جگــر را می شنـاسند            بر روی نیزه جای سر را می شناسند

در خواب دیــدم غــارت انگشتری را

آتش به دنــدانش گــرفته معجــری را

حــالا که مسلــم بی پنــاه افتــاده اینجا            از ارتفــاعی نــابه گــاه افتــاده اینجــا

از دیــده اش خــونـابه راه افتاده اینجا            نوکر سـرش در پای شاه افتــاده اینجا

شـرمنــده بــاشد از نگـاه خــواهــر تو

جــانــم فــدای اشــکــهــای دخــتــر تو

حــالا که بــایــد یــار من تـنهــا بمــاند            ای کــاش پــای نــاقه در گـل جا بماند

درد دلــم بـســیـار بــود امــا بــمــانــد            دنــیــا بــرای مــردم دنــیــا بــمـــانــد

اینجــا نمانده هیچ کس پای تو، برگرد

جانــم به قــربان قــدم های تو، برگرد

پایــان نــدارد ابــر خیس گــریه هایش            غــم می چکد از ردّ پــای بی صدایش

 بعد از نماز مغرب اینجا هیچکس نیست            بوی غــریبی می وزد وقت عـشـایـش

 می شد بـبـیـنـی دردهــای بــا وفــا را            در لابــلای جــمـلــۀ «کوفه میــا»یش

 دیــوارهـای سنــگــی آتش به دستــان            افـتــاده دنــبــال شـکــست بــالـهــایـش

 با التــهابی حیــدرانــه جنگ می کرد            می آمد از کوچـه رجــزهای رســایش

 چندین تَرَک بر روی لبــها نقش بسته            یک کــاسه آب امّــا نـمـی آید بــرایش

 دارد زیــارتنامه می خــواند دوبــاره            بر پشت بــام غصّــۀ کـرب و بــلایش

 کوچه به کوچه می شود بازیچۀ شهـر            جـسم ز هــم پــاشیدۀ در زیــر پــایش

 یک ماه آنسوتر سـر چــشم انتـظاری            می بیـند امّا روی نــیــزه مــقــتــدایش